Mucizelere kendimizi açmak diye bir şey var…
Onun ne olduğunu merak etmiş bazı arkadaşlarımız; mucizeye nasıl açılırız, daha fazla mucizeye nasıl şahitlik ederiz, daha fazla mucizeyi nasıl kendimize çekeriz diye sorarlar..
Anlatayım elimden geldiğince…
Şimdi…
Her birimizin hayatın içindeki işleyişimizi, fişe takılı bir aletin elektrik bağlantısı olması sebebiyle çalışabilmesi gibi, kendi enerji kaynağımıza bağlı olmamızla yerine getirebildiğimizi biliyorsunuz…
Aşk…
Aşk Nedir ki demiş bir öğrencim…
Yazar mısın? Anlatır mısın? Onunla ilgili bir post yapar mısın?
Yaparım tabi…Niye yapmayayım…
Ama unutmamamız lazım konu aşk olunca kavram karmaşalarının da yükünün fazla olacağını…
Aşkın ne olduğunu anlatmak için belki aşkın ne olmadığını anlatabilirim öncelikle;
Diye daha devam edebilirim..Ama asıl konuya geri dönersek… Aşk ne değildir diye değil, aşk nedir diye sormuştunuz onu hatırlarsak eğer…
Bizim evimizde dans etmek biraz hafiflik, biraz sululuk, biraz teşhir, biraz kadınlığın fiziksel zenginliğini ve güzelliğini ön plana çıkarmak gibiydi sanki ben büyürken, ya da ben öyle algılamıştım ailenin duruşunu. Ama öyle müziği açalım da hadi bi kıvırtalım, sallaya sallaya bir rahatlayalım diyen bi annenin kızı olarak büyümedim. E benim de çok niyetim ve hevesim ve hatta halim de yokmuş sanırım ki boş zamanlarım bol bol kitapların arasına saklanmak, her gün bir kitap bitirecek kadar kendimi onların içinde saklamakla geçmişti…
Taaaa ki…
Taaa ki o size anlattığım artık kendimle barışayım, ve yaşayacaksam kendim gibi yaşayayım zamanıma kadar.
30 yaşına kadar hiç elimi bile kaldırmadım, belimi hiç kıvırmadım, iki göbecik artmadım diyebilirim yani kolaylıkla.
Bir gün Bebek’te bir şeyler içmişiz, eve dönmeden başka bir mekanda başka bir şey daha içelim diye kısa bir yürüyüşteyiz, bilen bilir Bebek’te ona buna fal bakan yabancı bir adam vardı. Onunla karşılaştık…Ne tanışmışlığımız ve çalışmışlığımız var ama kafası da birazcık iyi miydi bilemedim, ellerime yapıştı yolda yürürken o gece birden, arkadaşlarım tetikte… Hayatımda bolca olan o garip anlardan biri daha geliyordu yani anlayacağınız..-) ‘’ Dansın tanrıçası müziksiz yaşamayı seçerse dünya durur, dünya yanar… Dansını tekrar hatırlaman lazım’’ diye bağırmaya başlamasıyla, arkadaşlarımın onu paket yapıp uzaklaştırması arasında iki dakika falan var sanırım.-)
Bugün ki konuyu çok canımın içi, çok daha yeni anne, çok çok uzaklarda bir öğrencim sordu…Uzaktan elimden geldiğinde detay detay anlatıp yanındaymış hissini verebilirim umarım…
İnsan deneyimini yaşayabilmemiz için bir insan bedenine sahip olmamız gerektiği ortada…
E bu insan bedeninin oluşum ve sonrasında beslenme- emzirilme sürecinde neler yapmamız gerekir demiş ki hikayemizin en önemli, en derine saklanan, en zor çözümlenesi yerleri belki de oralar hayat yaşanırken ve hazineler aranırken… O zaman yavaş yavaş üzerinden geçmemiz gerekirse neler yapabiliriz diye;
Dün en çok sorduğunuz soru sedef hastalığını nasıl idare ettiğime dairdi ki ben de şaşırdım.
Ama elimden geldiğince detaylı hem oluşum sürecini hem de kontrol etmeyi öğrenme sürecimi anlatacağım…
Neden mi şaşırdım?
Genelde bana gelen sorular hep enerji farkındalığına yönelik oluyor da ondan… Ama beden enerjinin yaratıldığı merkez olduğundan, enerji yaratımını tetikleyen şey de zihindeki programlar olduğundan aslında hepsi birbirine en derinden bağlılar ve birbirini çok derinden etkiliyor…
Benim hikayemde sedef hastalığına dair maceram 9 yaşında başladı.Saç derimin içinde kuş gözü kadar büyüklükte bir lezyonla. 12 yaşına kadar ben kimseye bir şey söylemedim, kimse görmedi falan derken, benden 5 yaş büyük bir abim var benim, bir gün saçımla oynarken o fark etti- tüm saçlı derimi kaplamış olduğunu, ve hatta enseme doğru da iyice yayıldığını…
Bir yerden başlamak lazım yazmaya sanki…
O kadar elim gitmiyor, o kadar yazmamak için bahaneler buluyor, o kadar gözümle ekrana kilitlenip akmayı erteliyorum ki yıllardır…Biraz önce yeni açmayı planladığım bir kaç sınıfın açılış tarihlerini erteledim-yanlış anlaşılmasın, aylarca ertelemekten bahsediyorum- ağzımda olmayan dişlerimin yerinde duran 20 dikişime minik bir selam ettim kalbimden, derin bir nefes alıp geçtim bilgisayarın başına…
Dişler nerde derseniz eğer?Baya gittiler…Üst dişler… Konuşuyorum… Anlaşılıyorum… Onun için değil yani yazmaya başlamam.-)
Köklerin temizliği derken aylardır, yıllardır geldik yani oraya… Kök falan kalmadı, tek tek hepsini temizlediler.-)) Canlarım yaaaa…Ama o başka bir günün konusu olsun…Şimdi konumuz onlar değil…
Ne zamandır 21 Günün Sihrinde Alışkanlık Yaratımları grupları üzerinden de çalışıyoruz What’s App ‘te. Ofisi geçen Mart ayında kapattığımızda, canlı çalışmalarımızı bıraktığımızda, değişim ve dönüşümü kolay ve birlikte nasıl geçirebiliriz ve üzerine nasıl birlik ve bilincini de aktive edebiliriz diye düşünürken, elimizdeki malzemelerden güzel bir çalışma oluşturup geliştirdik kendi içinde her ay da… Değişik konular, değişik taahhütler, değişik gruplarla 1.5 yıl kadar çok düzenli çalıştık 2020 Mart ayından beri.
İğne Oyası
Kitabın sonlarına gelmişken artık , birkaç tiyo versem size; hayatın içinde daha iyi hissettirecek sizi? Hani aklınızda olsun diye, hani zaten bildiğiniz, hani hatırlatmak için, hani belki yaparsınız diye, hani belki üstüne bir de şu an olduğunuzda daha iyi hissedersiniz diye. Sadece bir gün, belki bunu denersiniz ve günlerin neye dönüşebileceğini görebilirsiniz diye? Gün içinde neler yapabiliriz hayatın içinde daha iyi hissetmemize yardımcı olacak, istediğimiz hayatın duygularını kıyımıza taşımakta yardımcı olabilecek belki…Bir bakın bakalım, deneyin… Günün hissinin yavaş yavaş nerelere çekileceğini izleyin, deneyimleyin…
Parçik Pinçik
*’ Seni seviyorum’ sözü davranışlarla desteklenmediği sürece ‘sev beni, kimse beni sevmiyo, ben bile’ dışavurumundan başka birşey değildir…
* Aşk biri bire paylasmak değil,biri bire ayna tutup sonsuzluğa uzanmaktır.Sonsuzlukta çoğalmak,illizyonun yansımasında yok olmak,hiç olmaktır.
* *Yıkılan hayal yoktur. Gerçekleşmesi için yeteri kadar emek ve çaba sarf edilmeyen hayal vardır. Bu da hayallerin değil sizin yıkılmanıza sebep olur.
Fazlası Var..Dahası… Ki Ona Kelimeler Yetmiyor…
Bir insanın varlığından nasıl göklere çıktığımı, nasıl dostum, sevgilim, aşkım olduğunu ve hep kaldığını düşünüyorum bir süredir…
Ne oluyor da gönlümün o kutucuğu başka akıyor o insanlara?
Beni dinlerken kendilerini değil, beni duyuyor onlar…
Sadece kendilerini anlatmaya değil, benim anlattıklarımda beni bulmakla ilgileniyorlar…
Kendilerini bana açarken aynı güvenle soyunuyorlar…
Niyet Denizinde Yüzmek Anda
Korkuya girdiğim zamanları kabul ediyorum;korktuğum zaman bütün gün başımı kaldırmadan ,sadece bir omuzun rahatlığında ya da bir yastığın soğuğunda kalmak isteyen ve hiç kıpırdamak istemeyen yanımı görüyorum, seviyorum ,anlıyorum. Korktuğum her an kendime olan sevgime daha da sarılmayı, ne kadar korkarsam korkayım asla hareketimi kesmemeyi, tüm sevdiğim dostlarımdan ve yakınlarımdan merhamet değil destek isteyerek hareketsizliğime destek almaya ve korkuma rağmen ve korkumla yürüyerek korktuğum her ne ise içinden geçmeyi seçiyorum ve niyet ediyorum.
