Maskeli Balo
Kaçmak istiyorum bazen; her insan gibi…
Kaçmak, hiç olmak, yok olmak… Hiçbir şeyle ilgilenmemek, hiç kimseyle konuşmamak, hiçbir şey yapmamak… Hiç… Öylesine hiç olmak…
Sahip olduğum bütün kimliklerden soyunmak, çırılçıplak kalmak, seçimler yapmak zorunda olmadığım yerde ve anda olmak, insanların yokluk benim sonsuz varlık dediğim ana uzanmak, uzanıp orada kalmak, hiç çıkmamak…
An’a
Köprünün üzerinde çılgın bir trafikte sıkışmış, gökyüzünün oynadığı oyunlarla dalgaların üzerindeki yakamozu seyrediyordum bir gün; büyülenmiştim. Sabah 7 de evden çıkmıştım, gece 11 de o trafikte eve dönmeye çalışıyordum ve gelen mesaj Göcek’in bir koyundaki müthiş sessizlikten ve denizin muhteşem güzelliğinden bahsediyordu.
Güzelliklerden bahseden biri, benimle paylaşmak istemiş bunu, şu anda anlatacaklarımı anlayabilecek biri… Paylaştığı için teşekkür ettim o muhteşem anını ve köprünün üzerindeki kendi halimden, gökyüzünden, nasıl büyülendiğimden, denizin nasıl yansıdığından falan bahseden bir mail attım peşinden… Şoka girmiş bir şekilde aradı; ‘Aynı mesajı 20 arkadaşıma falan attım, hepsi ya küfürle, ya –‘’keşke şimdi orda olsam’’-la cevap verdi, elinde olan tek anı bu muazzamlıkla yaşayıp, benim mutluluğumla mutlu olup, kendi mutluluğunu benimle paylaştığın için, elinde olan anı mutlu olmayı seçerek değerlendirdiğin için tesekkur ederim’ diye bitirdi…
Emek İster Dost Yaratmak…
Dost kim midir?
Dost arkadaşlığı geçmiştir artık… O alanda geçirilen zamanlar bitmiştir; birçok şey beraber yaşanmış, birçok tatlı anda mutluluğun paylaşılması sınanmış, en baskı halinde bile davranışların sevgi temelinden geldiği anlaşılmış, beraber hem kahkahaya boğulunmuş, hem de gözyaşıyla ıslanmışlık yaşanmıştır zaten… Yardım istenmiş; verilmiş verilmemiş, alınmış, alınmamış ve bununla her şekilde tam olunmuştur anında…
O dost olmuştur günlerin içinden… Sorgular tükenmiş, sorgusuzluğun geçiş anı gelmiştir çoktan…
Aaaaaa…Hocam oldu mu şimdi???
İngilizceyi zor öğrendim ben…
Kolejdeydim…12 yasında kendiliğinden konuşur yapmışlardı bizi… Konuşuyorduk ama ne konuşuyoruz, ne yapıyoruz, neyi nerede kullanıyoruz hiçbir şey bilmeden konuşur olmuştuk… Lisede Shakespeare okutmaya başladılar… İyi… Okuruz, tartışırız… İngilizceyi hiç düşünmeden okuduklarımızı yorumlarken, hangi gramer özelliğini nerede kullanıyoruz demeden lise bitti ve fakültede buldum kendimi…
Önce Aynadaki Şahsa
‘Seni seviyorum ‘ demek… Seni seviyorum demektir…
Seni sen olduğun için seviyorum, seni bütün seçimlerinle seviyorum, seni yaptığın her şeyde, baktığın her şeyde, görmeyi tercih ettiklerinle seviyorum…
Seni benden, bana yaptıklarından, yapmadıklarından ayrı, senliğinle seviyorum…
Neden??
Hala Vakti Gelmedi mi?
‘‘Uçları yaşayarak deneyimlemiş, büyük acıların içinden geçmiş bir kimsenin vasatlık tanımları içinde yaşamına devam edebileceğini sanmıyorum. Sürdürdükleri kendi acılarından öğrendikleriyle ya insanları ve kendini daha fazla acıtmak ucuna gidebilir, ya da o acıyı çekmiş ya da çekebilme ihtimali olan herkesi sevgiyle sarmaladığı, sevgileriyle kalkan oluşturmayı hedeflettiği başka bir uca çekilir’’
Kalp Bilsin Yeter…
Gidemiyorum ben…
Yüzüne güldüğüm ve elini tuttuğum bir insanı, sevgidense sebebi-ki başka ne olur –bırakamıyorum…
Değişen şekillerini seyrediyorum insanların, ilişkinin… Ama sevmekten vazgeçemiyorum…
Ateşlere Atın Beni
Seneler içinde kendimle çok uğraştım doğru bildiklerimi çok kurcaladım, her doğru bildiğim elimden kayıp düşerken yanlış kavramını sorgulamak zorunda kaldım, her bunlar hakkında yeni fikirler edindiğimde hayatımın bu doğru dediklerimle kurguladığım kısmını değiştirmek durumunda kaldım, öylece dolandım…
Geçen senelerden birinde bir seminerdeyim ve daha giderken seminer kapanışının ateş üstüne yürüyerek son bulacağını biliyordum. Seminer öyle yoğun, öyle dolu doluydu ki bir dünya süreçten geçerken bunu düşünmedim bile, yaşadım, öylece var oldum, o an geldiğinde teslim olacağımı bilerek hep anda kaldım…
Sonra ve sonunda o gün geldi…
Kaf Dagının Ardında…
Yüzyıllar, yüzyıllardır… Kaf dağının ardında bir kız yaşarmış…
Kocaman bir şatoda… Yüzlerce odalı, kocaman bahçelerin içinde rengârenk. Bahçe mis gibi kokarmış her gün, nergislerle sümbüllerin kokusu yayılırmış etrafa. Sonra güller akarmış sanki duvarlardan, hanım ellerinin balı sarhoş edermiş her tadına bakanı ve kocaman ağaçların gölgesinde bulunurmuş rahatların en rahatı…
Bir zamanlar şato dolup taşarmış.Bir zamanlar şatonun misafirleri hiç eksik olmazmış..Ama yüzyılların ötesinde bir zamanmış ki,kızın bir sevdiği vermiş bir odasını ateşe..Hızını alamamış bahçesindeki güllere saldırmış..Bakmış kız öylece..Asıl istediği kızmış,bu onun zenginlik sandığı normalde ,kızı yaşatmamalıymış.
